|
Het geldvoorval en het daarom heen liggende lachen Written by Shaggy Woensdag 19 november 2003 Het begon allemaal toen we na het 7e uur (15.15) naar huis fietsen vanaf school, Sjiggy en ik hadden allebei honger en zin in een patatje. Ik zou eigenlijk s'avonds al patat eten, maar dat maakte niet uit. We hadden alleen een groot probleem en dat was natuurlijk dat we allebei geen rooie cent meer hadden, (die hadden we later trouwens goed kunnen gebruiken!) en dus was het de oplossing om van iemand geld los te peuteren, dus wij stonden bij het stoplicht met een heleboel kinderen waarvan we 2,20 hebben kunnen lenen, athans dat kon Sjiggy lenen. Wij helemaal blij, niet helemaal omdat we geen patatjes konden kopen maar we konden in elk geval naar de Super! Nadat we vrolijk voor de camera hadden gedanst kochten we: een zak chips en 2 blikjes drinken (welke, mag ik niet zeggen omdat ik dan reclame maak… Pepsi X) waarna we nog 0,49 Euro over hadden. En wij vrolijk naar de kruidvat om nog lekker voor 49 cent scepsnoep te kopen, en we hadden geluk! We konden precies 100 gram snoep kopen! Dan denk je, zo… 100 gram! Da's veel! Nou niet dus, echt een minescuul zakje. Sjiggy durfte niet af te rekenen waar ik dan ook begrip voor had en dus ik kreeg de zware taak naar me toe geschoven die ik met veel genoegen op me nam. Na in een lange rij te hebben gestaan waarbij de man voor ons ook nog is 2 manden vol met shampoo en troep had afgerekend konden wij eindelijk onze 100 gram snoep van 49 cent afrekenen! En ik met veel plezier: Ik heb preciessss gepast geld.. en ik leg 48 CENT op de toonbank, ai ai dat is toch niet gepast… ze schold ons na het vertonen van een rood hoofd de 1 cent kwijt! Wat een wereldwijf! En wij weer heerlijk verder fietsen met de 10 bramen snoepjes en 6 mannekepisventjes en de zak chips en de pepsi. Dat alles ging gemakkelijk op, al was er wat onenigheid over de verdeling van de snoepjes en chips. Als heerlijke dorstlesser werd de pepsi na het zware zout open gemaakt. Ik heb Sjiggy dan ook niet rustig laten drinken. Hoe vaak hij het uitproeste van het lachen heb ik niet meer bijgehouden… Het moraal van dit verhaal: drink en eet, als je je geld tenminste niet vergeet.. (?) |
|
